است» .^۱

۱۱۶۳.الإرشاد : حسين عليه السلام ، بر سيلْ‏بندِ فرات ، بالا رفت تا خود را به آب برساند . برادرش عبّاس عليه السلام پيشِ رويش ، بود . سواران ابن سعد ، راه بر او گرفتند . در ميان آنان ، مردى از بنى دارِم بود كه به آن سواران گفت : واى بر شما ! ميان او و فرات ، مانع شويد و آب را در اختيارش نگذاريد .
حسين عليه السلام گفت : «خدايا ! او را تشنه بگذار» .
مرد دارِمى ، خشمگين شد و تيرى به سوى امام عليه السلام انداخت كه بر زير گلويش نشست . حسين عليه السلام ، تير را بيرون كشيد و دستش را زير گلويش گرفت . كفِ دستانش از خون ، پُر شد . آنها را پاشيد و سپس گفت : «خدايا ! از آنچه با پسر دختر پيامبرت مى‏كنند ، به تو شِكوه مى‏بَرم» .
سپس به جايگاهش باز گشت ، در حالى كه تشنگى‏اش ، شدّت يافته بود .^۲

۱۱۶۴.الفتوح : سِنان بن اَنَس نَخَعى ، تيرى به سوى حسين عليه السلام انداخت . تير ، بر گلويش نشست . صالح بن وَهَب يَزَنى هم نيزه‏اى به پهلوى حسين عليه السلام زد . حسين عليه السلام از اسبش به زمين افتاد . سپس ، راست نشست و تير را از گلويش بيرون كشيد . كفِ دستانش را كنار هم مى‏گرفت و هر گاه از خونش پُر مى‏شدند ، آنها را به سر و صورتش مى‏ماليد و مى‏گفت : «اين گونه ، خدايم را با خونم و با حقّ غصب شده‏ام ، ديدار خواهم كرد» .^۳

۱۱۶۵.المناقب ، ابن شهرآشوب : ابو ايّوب غَنَوى ، تيرى مسموم به گلوى امام حسين عليه السلام زد . امام عليه السلام گفت : «به نام خدا ؛ و هيچ تغيير و توانى ، جز با خواستِ خدا ، نيست ؛ و اين ، كشته‏اى براى خشنودى خداست !» .^۴

۹ / ۱۲

اصات تيرى به گلوى امام عليه السلام‏

۱۱۵۹.الأمالى ، صدوق - به نقل از عبد اللَّه بن منصور ، از امام صادق ، از پدرش امام باقر ، از جدّش امام زين العابدين عليهم السلام - : حسين عليه السلام ، به چپ و راست نگريست و كسى را نديد . سرش را به سوى آسمان ، بالا بُرد و گفت : «خدايا ! تو مى‏بينى كه با فرزند پيامبرت چه مى‏كنند» .
قبيله بنى كِلاب ، ميان حسين عليه السلام و آب ، مانع شدند . تيرى به سوى او پرتاب شد كه بر گلويش نشست و از اسبش به زمين افتاد . امام عليه السلام تير را گرفت و بيرون كشيد . سپس ، خون را با كفِ دستش مى‏گرفت و هنگامى كه پُر مى‏شد ، به سر و صورتش مى‏ماليد و مى‏گفت : «خداى عزّوجلّ را مظلوم و خونين ، ديدار خواهم كرد» .^۱

۱۱۶۰.تاريخ اليعقوبى : سپس حسين عليه السلام ، به آنها حمله بُرد و تعداد بسيارى از آنها را كُشت . تيرى آمد و بر گودىِ زير گلويش نشست و از پشتش به در آمد . حسين عليه السلام به زمين افتاد و دشمنان ، بلا فاصله ، به جدا كردن سرش پرداختند و آن را براى عبيد اللَّه بن زياد فرستادند .^۲

۱۱۶۱.الملهوف : سپس سِنان نيز تيرى به سوى امام حسين عليه السلام انداخت . تير ، بر گلويش نشست . امام عليه السلام [ بر زمين ]افتاد . سپس راست نشست و تير را از گلويش بيرون كشيد و دو دستش را كنارهم گرفت و هر گاه از خونش پُر مى‏شدند ، سر و صورتش را با آن ، خضاب مى‏كرد و مى‏فرمود : «خدا را اين گونه ، خضاب كرده از خونم و با حقّ غصب شده‏ام ، ديدار خواهم كرد» .^۳

۱۱۶۲.الدرّ النظيم : زخمى در گلوى حسين عليه السلام [ بر اثر تيرى كه به او اصابت كرد ، ] پديد آمد . او دستش را بر آن مى‏نهاد و چون از خون ، پُر مى‏شد ، مى‏گفت : «خدايا ! تو مى‏بينى» .
سپس ، دوباره چنين مى‏كرد و چون پُر مى‏شد ، مى‏گفت : «خدايا ! اين ، در راه تو ، اندك