۱۱۴۰.المناقب ، ابن شهرآشوب : حسين عليه السلام در روز عاشورا ، اين بيت‏ها را مى‏خواند :

«اين قوم ، كافر شدند و پيش از اين نيزاز پاداش پروردگار اِنس و جن ، روى گرداندند .
پيش از اين ، على عليه السلام را و نيز فرزندشحسن عليه السلام را - كه از هر دو سو (پدر و مادر) بزرگوار بود - ، به كينه كشتند .
و اينك ، با كينه و خشم مى‏گويند : جمع شويدتا همگى ، بر حسين بتازيم !
واى بر اين قوم ، از دست اين مردم پَست‏كه براى كشتن اهل دو حرم (مكّه و مدينه) ، لشكر آراسته‏اند !
آنها براى نابودى من ، به يكديگر سفارش مى‏كنندو براى رضاى دو ملحد (ابن زياد و يزيد) ، به راه افتاده‏اند .
در ريختن خون من ، از خدا نمى‏ترسندبراى [رضايت‏] عبيد اللَّه ، از نسل دو كافر (معاويه و زياد) .
ابن سعد ، با لشكر قهرش ، مرا

عمر بن سعد ، به لشكرش گفت : واى بر شما ! آيا مى‏دانيد با كه مى‏جنگيد ؟ اين ، فرزندِ همان كاكُلْ ريخته فَربه‏شكم (على بن ابى طالب) است . اين پسرِ كشنده عرب است . از هر سو به او حمله ببريد .
آنان هم با ۱۸۰ نيزه و چهار هزار تير ، حمله كردند .^۱

۹ / ۷

اشعار منسوب به امام عليه السلام در ميدان جنگ‏

۱۱۳۹.الاحتجاج : سپس حسين عليه السلام ، پيش آمد تا جلوى دشمن ايستاد و شمشيرش ، برهنه در دستش بود . از خود، [از پيروزى‏] نااميد بود و به مرگ مى‏انديشيد و چنين مى‏گفت :

«من ، پسر علىِ پاك ، از خاندان هاشممبراى افتخار ، همين ، مرا بس است .
جدّ من ، پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله ، گرامى‏ترينِ مردم استو ما ، چراغ‏هاى درخشان خداوند در زمينيم .
فاطمه ، مادرم ، از تبارِ احمد استو عمويم جعفر را «صاحبِ دو بال [ در بهشت ]» مى‏خوانند .
كتاب راستين خدا ، ميان ما نازل شده استو هدايت و سخن نيك ، از وحى در خاندان ماست .
ما امان خدا براى همه مردمانيم‏از اين رو ، ميان مردم ، سرفراز و نمايانيم .
ما صاحبان حوض [ كوثر ] هستيم و دوستداران خود رابا جام پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله ، سيراب مى‏كنيم ، بى هيچ ترديدى .
پيروان ما ميان مردم ، گرامى‏ترينِ پيروان‏اندو دشمنان ما روز قيامت ، زيانكاران‏اند» .^۲