فصل نهم : شهادت سيّد الشهدا عليه السلام‏

۹ / ۱

امام عليه السلام ، لباسى را مى‏طلبد كه كسى بدان ، رغبت نكند

۱۱۱۶.الملهوف : امام حسين عليه السلام فرمود : «برايم لباسى بياوريد كه كسى به آن، رغبت نكند تا زيرِ لباس‏هايم بپوشم و مرا برهنه نكنند ».
براى امام عليه السلام ، شلواركى آوردند . امام عليه السلام نپذيرفت و فرمود: «اين ، لباس خوارى است».
سپس ، خود امام عليه السلام لباس كهنه‏اى را برداشت و آن را پاره كرد و زير لباسش پوشيد ؛ امّا هنگامى كه شهيد شد، آن را نيز بردند و امام عليه السلام را برهنه ، رها كردند .
آن گاه امام عليه السلام ، شلوارهايى پنبه‏اى را - كه بافتِ يمن بود - ، خواست و آن را پاره كرد و پوشيد و از آن رو پاره كرد تا آن را نبرَند ؛ امّا هنگامى كه كشته شد ، بحر بن كعب - كه خداوند ، لعنتش كند - ، آن را هم بُرد و حسين عليه السلام را برهنه ، رها كرد .
دستان بحر ، پس از اين كار ، در تابستان ، مانند چوبِ خشك مى‏شد و در زمستان ، از آنها چرك و خون، تراوش مى‏كرد تا آن كه خداى متعال ، او را هلاك كرد .^۱

۱۱۱۷.المناقب ، ابن شهرآشوب : آن گاه امام حسين عليه السلام فرمود : «لباسى برايم بياوريد كه كسى به آن رغبت نكند و زيرِ لباس‏هايم بپوشم تا برهنه‏ام نكنند ؛ چرا كه من كشته مى‏شوم و لباس و سلاحم را مى‏بَرند» .
براى امام عليه السلام ، شلواركى آوردند ؛ امّا نپذيرفت و فرمود : «اين، لباس اهل ذِمّه‏^۲ است» .

حَضرَميان ، نشسته بود و چنين مى‏گفت : من از شاهدان كشته شدن حسين بودم . به خدا سوگند ، ميان يك گروه ده نفره بودم كه همگى سوار بر اسب بوديم و اسب‏ها ، به اين سو و آن سو ، در رفت و آمد بودند كه كودكى از خاندان حسين عليه السلام ، بيرون آمد . او چوبى از چوب‏هاى خيمه‏ها را گرفته بود و پيراهن و بالاپوشى بر تن داشت و حيران و وحشت‏زده ، چپ و راست را مى‏نگريست ، و گويى هم‏اكنون مى‏بينم كه هر گاه به چپ و راست مى‏نگرد ، مرواريد گوشواره‏هايش ، اين سو و آن سو مى‏رود .
در اين حال ، مردى به سوى او شتافت و وقتى به او نزديك شد ، از اسبش فرود آمد و به سمت آن كودك رفت و او را با شمشير ، تكّه‏تكّه كرد .
سَكونى مى‏گفت : هانى بن ثُبَيت ، خودش همان شخصى است كه آن كودك را كشته است ؛ امّا وقتى او را [ به سبب آن كار ، ] سرزنش كردند ، از خود به كنايه ياد كرده است .^۱