با اين گروه ، با شمشيرهايمان رويارو مى‏شويم و ساعتى را با آنها مى‏جنگيم و سپس با حور العين ، هماغوش مى‏گرديم .
وى در روز عاشورا ، پس از نبردى دليرانه ، به وسيله كعب بن جابر ، به شهادت رسيد .^۱ در «زيارت ناحيه» آمده است :
السَّلامُ عَلى‏ يَزيدَ بنِ حُصَينٍ الهَمدانِيِّ المِشرَقِيِّ القاري ، المُجَدَّلِ بِالمَشرَفِيِّ ^۲ .
سلام بر يزيد بن حُصَين هَمْدانى مِشرَقى قارى كه با [ شمشيرِ ] مَشرَفى ، زده شد !
نام او در «زيارت رجبيّه» هم آمده است .^۳

۹۱۰.الأمالى ، صدوق - به نقل از عبد اللَّه بن منصور ، از امام صادق ، از پدرش امام باقر ، از جدّش امام زين العابدين عليهم السلام - : بُرَير بن خُضَير هَمْدانى - كه بهترين قارى روزگارش بود - ، به ميدان آمد، در حالى كه مى‏گفت :

من ، بُرَيرم و پدرم ، خُضَير است‏خيرى نيست در كسى كه خيرى ندارد .
آن گاه ، سى تن از آنان را كُشت و سپس ، به شهادت رسيد . رضوان خدا بر او باد !^۴

۹۱۱.الملهوف : بُرَير بن خُضَير - كه زاهد و عابد^۵ بود - ، به ميدان آمد . يزيد بن مَعقِل ، به سوى او بيرون آمد و با هم ، قرار مُباهِله گذاشتند و از خدا خواستند كه هر كه بر حق است ، آن را كه بر باطل است ، بكُشد . آن گاه ، با هم جنگيدند و بُرَير ، او را كُشت . سپس ، پيوسته جنگيد تا به شهادت رسيد . خداوند، از او خشنود باد !^۶

۳ . پارسايى‏

يكى ديگر از ويژگى‏هاى بُرَير ، پارسايى ، عبادت ، شب‏زنده‏دارى و روزه‏دارى است .^۱ در باره او گزارش شده است كه :
بُرَير، از پارسايانى بود كه روزها را روزه مى‏گرفتند و شب‏ها را به نماز مى‏ايستادند .^۲

۴ . سخنورى‏

وى از سخنوران توانا بود . سخنان وى در ذى حُسُم‏^۳ و هنگامى كه سپاه كوفه ، مانع از رسيدن آب به اهل بيت امام عليه السلام شده بود^۴ ، و نيز احتجاج او در روز عاشورا بر كوفيان به فرمان امام عليه السلام‏^۵ ، دليل روشنى بر توانايى او در سخنورى است .
همچنين ، وى با اجازه امام عليه السلام ، در موضوع آب با ابن سعد ، گفتگو كرد^۶ .

۵ . خنده‏رويى در صبح عاشورا

بُرَير ، همان كسى است كه به دليل يقين به زندگىِ پس از مرگ ، در صبح عاشورا ، هنگامى كه امام عليه السلام و يارانش در حلقه محاصره دشمن بودند و فاصله‏اى با شهادت نداشتند ، از آرامش خاصّى برخوردار بود و با دوست خود^۷ ، عبد الرحمان ، با چهره‏اى خندان ، گفتگو مى‏كرد . دوستش به وى ايراد گرفت و گفت : اى بُرَير ! مى‏خندى ؟! الآن ، نه وقت خنده است ، و نه كار بيهوده .
بُرَير ، در پاسخ وى گفت :
لقد علم قومي أنّي ما أحببت الباطل كهلاً ولا شابّاً، وإنّما أفعل ذلك استبشاراً بما نصير إليه، فواللَّه، ما هو إلاّ أن نلقى هؤلاء القوم بأسيافنا نعالجهم بها ساعة، ثمّ نعانق الحور العين ^۸ .
قوم من مى‏دانند كه من ، نه در جوانى و نه در پيرى به كار بيهوده علاقه‏مند نبوده‏ام . اين كار را براى خجستگى آنچه برايمان اتّفاق مى‏افتد ، مى‏كنم. به خدا سوگند ، جز اين نيست كه ما