و مى‏گفت : «خدايا ! ميان ما و گروهى كه ما را دعوت كردند تا ما را يارى دهند ، امّا ما را كُشتند ، داورى كن» .
در اين هنگام ، از آسمان ، ندايى رسيد : «او را وا گذار - اى حسين - ، كه او را در بهشت ، شير مى‏دهند» .^۱

۱۰۱۲.المَجْدىّ - در ياد كردِ فرزندان حسين عليه السلام - : عبد اللَّه ،^۲ پدرش او را بيرون آورد و مردم به او نگاه مى‏كردند ، و او تشنه بود . در همان حال كه روى دستِ پدرش بود ، مردى ، تيرى به سوى او انداخت و او را ذبح كرد . خداوند ، حقّش را بستانَد !^۳

۱۰۱۳.سرّ السلسلة العَلَوية - در يادكرد فرزندان حسين عليه السلام - : عبد اللَّه بن حسين بن على ، در دامان پدرش كُشته شد . او كودكى شيرخوار بود كه تيرى از مردى از قبيله بنى اسد ، به او اصابت كرد كه دست و پا زد و جان داد .^۴

۱۰۱۴.الأمالى ، شجرى - به نقل از زيد بن على بن الحسين عليه السلام و يحيى بن امّ طَويل و عبد اللَّه بن شَريك عامِرى و غير ايشان ، در يادكرد نام‏هاى كشته‏شدگان كربلا - : [ ديگر ، ]عبد اللَّه بن حسين ، كه مادرش رَباب ، دختر امرؤ القيس بن عَدى بن اوس بن جابر بن كَعْب بن حَكيم كَلْبى بود . او را حَرمَلة بن كاهِل اسدى والِبى كُشت . او در هنگامه نبرد ، [ در روز عاشورا ]به دنيا آمد . وى را نزد امام حسين عليه السلام - كه نشسته بود - ، آوردند . امام عليه السلام ، او را گرفت و در دامانش نشانْد و كامش را با آب دهان خود برگرفت و او را «عبد اللَّه» ناميد كه در اين ميان ، حَرمَلة بن كاهِل ، او را با تيرى زد و گلويش را شِكافت . حسين عليه السلام ، خونش را گرفت و آن را جمع نمود و به سوى آسمان پاشيد كه قطره‏اى از آن خون ، به زمين ، باز نگشت .

۱۰۰۹.مقاتل الطالبيّين - به نقل از مُوَرِّع بن سُوَيد بن قيس - : يكى از حاضران در كنار حسين عليه السلام ، برايمان گفت : همراه حسين عليه السلام پسر خردسالش‏^۱ هم بود كه تيرى آمد و در گلويش نشست . حسين عليه السلام ، خون را از گلوى او و گودىِ زير گلويش مى‏گرفت و به سوى آسمان مى‏پاشيد و از آن ، چيزى [ به زمين ]باز نمى‏گشت. حسين عليه السلام مى‏گفت:«خدايا! نزد تو، از بچّه شتر [ صالح عليه السلام ]، كمتر نباشد».^۲

۱۰۱۰.البداية و النهاية - به نقل از ابو مِخنَف - : حسين عليه السلام در مانْد و بر درِ خيمه‏اش نشست . كودك خردسالى از فرزندانش به نام عبد اللَّه را برايش آوردند . او را در دامانش نشانْد و به بوسيدن و بوييدن او و خداحافظى با او مشغول بود و به خانواده‏اش وصيّت مى‏كرد كه در اين حال، مردى از بنى اسد به نام «پسر آتش‏افروز» ، تيرى به سوى او انداخت و آن پسر را ذبح كرد . حسين عليه السلام ، خونش را در دستش گرفت و به سوى آسمان پاشيد و گفت : «پروردگارا ! اگر يارىِ آسمانى‏ات را از ما دريغ داشتى ، آن را براى جاى بهترى قرار ده و انتقام ما را از اين ستمكاران ، بگير» .^۳

۱۰۱۱.تذكرة الخواصّ - به نقل از هشام بن محمّد - : وقتى حسين عليه السلام ديد كه آنها بر كُشتن او پافشارى مى‏كنند ، قرآنى را گرفت و آن را باز كرد و بر سرش نهاد و ندا داد : «كتاب خدا و نيز جدّم محمّد ، فرستاده خدا ، ميان من و شما [ ، داورى كند ] . اى مردم ! براى چه خونم را حلال مى‏شمريد ؟ ! ...» .
همچنين حسين عليه السلام ، به سوى يكى از كودكانش كه از تشنگى مى‏گريست ، رفت . او را بر سرِ دست گرفت و گفت : «اى قوم ! اگر بر من رحم نمى‏كنيد ، بر اين كودك ، رحم كنيد» .
در اين حال ، مردى از آنان ، تيرى به سوى او انداخت و ذبحش كرد . حسين عليه السلام مى‏گريست