۱۰۰۶.تاريخ الطبرى - به نقل از عمّار دُهْنى ، از امام باقر عليه السلام - : تيرى آمد و به پسر حسين عليه السلام كه در دامانش بود - ، اصابت كرد . حسين عليه السلام ، خون را از [ چهره ]او پاك مى‏كرد و مى‏گفت : «خدايا ! ميان ما و مردمى كه دعوتمان كردند تا يارى‏مان دهند ، امّا ما را كُشتند ، حكم بران» .^۱

۱۰۰۷.الإرشاد : حسين عليه السلام جلوى خيمه نشست . فرزندش عبد اللَّه بن حسين را - كه خُردسال بود - ، برايش آوردند . امام عليه السلام ، او را در دامانش نشانْد . مردى از بنى اسد ، او را با تيرى زد و ذبحش كرد . حسين عليه السلام ، خون او را گرفت و هنگامى كه كفِ دستش پُر شد ، آن را بر زمين ريخت . سپس گفت : «پروردگارا ! اگر يارىِ آسمانى‏ات را از ما دريغ داشتى ، آن را براى جاى بهترى قرار بده و انتقام ما را از اين مردم ستمكار ، بگير» .
سپس ، آن كودك را آورد و كنار كشتگان خاندانش قرار داد .^۲

۱۰۰۸.مثير الأحزان - به نقل از حُمَيد بن مسلم - : وقتى حسين عليه السلام ديد كه از خاندان و يارانش ، جز اندكى باقى نمانده است ، برخاست و ندا داد : «آيا كسى هست كه از حرم پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله دفاع كند ؟ آيا يكتاپرستى هست ؟ آيا فريادرسى هست ؟ آيا ياورى هست ؟» .
صداى مردم ، به گريه بلند شد . سپس به جلوى درِ خيمه آمد و فرزندش عبد اللَّه را - كه خردسال بود - ، خواست . او را آوردند تا با او خداحافظى كند كه مردى از بنى اسد ، تيرى به سوى او انداخت كه در گلويش نشست و او را ذبح كرد . حسين عليه السلام ، خون [ او ] را با كفِ دو دستش گرفت و آن را به سوى آسمان پاشيد و آن گاه گفت : «پروردگارا ! اگر يارىِ آسمانى‏ات را از ما دريغ داشتى ، آن را براى جاى بهترى قرار ده و انتقام ما را از اين ستمكاران ، بگير» .
امام باقر عليه السلام [ در باره آن خون ] فرمود : «از آن خون ، يك قطره هم به زمين باز نگشت» .
سپس حسين عليه السلام ، او را بُرد و كنار كشتگان خاندانش قرار داد .^۳

۱۰۰۴.تاريخ الطبرى - به نقل از ابو مِخنَف - : سليمان بن ابى راشد ، از حُمَيد بن مسلم برايم نقل كرد كه : وقتى حسين عليه السلام نشست ، يكى از كودكانش را برايش آوردند . حسين عليه السلام ، او را در دامانش نشاند . اين كودك را عبد اللَّه بن حسين پنداشته‏اند .
عُقْبة بن بشير اسدى ، گفته است : امام باقر عليه السلام به من فرمود : «ما از شما بنى اسد ، خونى طلب داريم» . گفتم : گناه من در اين ميان چيست - خدايتْ رحمت كند ، اى ابو جعفر - ؟ ماجرا چيست ؟
حسين عليه السلام فرمود : «[روز عاشورا ،] يكى از كودكان حسين عليه السلام را برايش آوردند . در دامانش نشسته بود كه يكى از شما - اى بنى اسد - ، تيرى به سويش انداخت و او را ذبح كرد . حسين عليه السلام ، خونش را گرفت و هنگامى كه كفِ دو دستش از آن خون ، پُر شد ، آن را بر زمين ريخت و سپس گفت : "اى خدا ! اگر يارىِ آسمانى‏ات را از ما دريغ كردى ، آن را براى جاى بهترى قرار ده و انتقام ما را از اين ستم‏پيشگان بگير"» .^۱

۱۰۰۵.الأخبار الطّوال : حسين عليه السلام ، تنها مانْد. مالك بن بِشْر كِنْدى ، به او حمله بُرد و با شمشير ، بر سرش زد كه كلاهِ لباس خَزِ او را پاره كرد و شمشير ، به سرش رسيد و آن را زخمى كرد . حسين عليه السلام ، آن لباس را انداخت و كلاهى خواست . آن را به سر نهاد و عمامه‏اى بست و نشست . سپس ، كودك خُردسالش را طلبيد و در دامانش نشانْد كه مردى از بنى اسد ، آن كودك را در همان جايى كه بود ، با تيرى كه پيكانش بزرگ بود ، زد و كُشت .^۲