گروهى از مسلمانان ، او را يارى مى‏دهند . آنها در روز قيامت ، از بزرگانِ شهيدان امّتم هستند .
همچنين امام زين العابدين عليه السلام مى‏فرمايد :
إنَّ لِلعَبّاسِ عِندَ اللَّهِ تَبارَكَ وتَعالى‏ مَنزِلَةً يَغبِطُهُ بِها جَميعُ الشُّهداءِ يَومَ القِيامَةِ ^۱ .
عبّاس عليه السلام در پيشگاه خداوند - تباك و تعالى - ، جايگاهى دارد كه همه شهيدان در روز قيامت ، به آن، حسرت مى‏خورند .
شيخ صدوق رحمه اللَّه عليه نيز از ميثم تمّار نقل مى‏كند كه در پيشگويى‏اى ، خطاب به زنى به نام جَبَله ، گفته است :
اعلَمي أنَّ الحُسَينَ بنَ عَلِيٍّ عليه السلام سَيِّدُ الشُّهَداءِ يَومَ القِيامَةِ ، ولِأَصحابِهِ عَلى‏ سائِرِ الشُّهَداءِ دَرَجَةٌ ^۲ .
بدان كه حسين بن على عليه السلام ، سَرور شهيدان در روز قيامت است و يارانش ، درجه‏اى [ برتر ] از ديگر شهيدان دارند .

۶ . پيش از خشك شدن عَرَق اسب‏هايشان ، به بهشت مى‏روند

در الأمالى شيخ صدوق ، از كعب الأحبار نقل شده كه گفته است : در كتاب ما (يعنى تورات) ، آمده :
إنَّ رَجُلاً مِن وُلدِ مُحَمَّدٍ رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله يُقتَلُ ، ولا يَجِفُّ عَرَقُ دَوابِّ أصحابَهِ حَتّى‏ يَدخُلُوا الجَنَّةَ ، فَيعانِقُوا الحورَ العينَ ^۳ .
مردى از فرزندان محمّد پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله ، كشته مى‏شود كه عَرَق مَركب يارانش خشك نشده ، وارد بهشت مى‏شوند و با حور العين ، هماغوش مى‏گردند .
همچنين در برخى از منابع اهل سنّت ، از عمّار دُهْنى گزارش شده كه گفته است :
مَرَّ عَلِيٌّ عليه السلام عَلى‏ كَعبٍ ، فَقالَ : يُقتَلُ مِن وُلدِ هذَا الرَّجُلِ رَجُلٌ في عِصابَةٍ لا يَجِفُّ عَرَقُ خُيولِهِم حَتّى‏ يَرِدوا عَلى‏ مُحَمَّدٍ صلى اللَّه عليه و آله ، فَمَرَّ حَسَنٌ عليه السلام فَقالوا : هذا يا أبا إسحاقَ ؟ قالَ : لا ، فَمَرَّ حُسَينٌ عليه السلام فَقالوا : هذا ؟ قالَ : نَعَم ^۴ .
على عليه السلام از كنار كعب گذشت . كعب گفت : از فرزندان اين مرد ، كسى در ميان گروهى (يارانش) كشته مى‏شود كه عَرَق اسبانشان خشك نشده ، به خدمت محمّد صلى اللَّه عليه و آله وارد

آنان به جايگاه و منزلگاه‏هايشان در بهشت ، نگاه كردند ، در حالى كه آن امام عليه السلام به ايشان مى‏فرمود : فلانى ! اين ، جاى توست . فلانى ! اين ، قصر توست . فلانى ! اين درجه توست .
پس هر كدام از آنها ، با سينه و صورت خود ، از تيرها و شمشيرها استقبال مى‏كرد تا در بهشت به جايگاهش برسد .
دستيابى ياران امام عليه السلام به قلّه يقين ، ايجاب مى‏كرد كه روز عاشورا ، هر چه اوضاعْ بحرانى‏تر مى‏شد ، آرامش آنها ، بويژه كسانى كه از كمالات بيشترى برخوردار بودند ، افزون‏تر گردد ، چنان كه از امام زين العابدين عليه السلام ، روايت شده كه فرمود :
وكانَ الحُسَينُ عليه السلام وبَعضُ مَن مَعَهُ مِن خَصائِصِهِ ، تُشرِقُ ألوانُهُم ، وتَهدَأُ جَوارِحُهُم ، وتَسكُنُ نُفوسُهُم ، فَقالَ بَعضُهُم لِبَعضٍ : اُنظُروا ، لا يُبالي بِالمَوتِ !^۱و حسين عليه السلام و كسانى از ياران ويژه او كه همراهش بودند ، رنگ [ چهره‏هاى ] آنها مى‏درخشيد و تن و جانشان ، آرام بود و برخى به برخى ديگر مى‏گفتند : ببينيد ! هيچ باكى از مرگ ندارد .

۴ . همانند شهيدانِ همراه پيامبران عليهم السلام‏

از امام باقر عليه السلام روايت شده كه امام حسين عليه السلام هنگامى كه ياران شهيد خود را كنار هم مى‏نهاد ، مى‏فرمود :
قَتلانا قَتلَى النَّبِييّنَ ^۲ .
كشتگان ما ، [ مانند ] كشتگان [ همراه ] پيامبران اند .
اين سخن ، بدين معناست كه شهداى كربلا ، از فضائلى مانند فضيلت‏هاى كسانى كه در ركاب پيامبران الهى شهيد شده‏اند ، برخوردارند .

۵ . سَروران شهيدان‏

همان سان كه امام حسين عليه السلام ، «سيّد الشهدا (سَرور شهيدان) » لقب يافته است ،^۳ ياران او نيز سَروران شهيدان ، شمرده شده‏اند ، چنان كه در روايتى از پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله ، - كه در آن به آينده امام حسين عليه السلام و ماجراى كربلا اشاره شده - آمده است :
تَنصُرُهُ عِصابَةٌ مِنَ المُسلِمينَ ، اُولئِكَ مِن سادَةِ شُهَداءِ اُمَّتي يَومَ القِيامَةِ ^۴ .