۴۰۹.الخرائج و الجرائحـ به نقل از ابو بصير ـ :در كوفه به زنى قرآن مى آموختم . در اين بين با او در موردى شوخى كردم . هنگامى كه نزد امام باقر عليه السلام رفتم ، مرا نكوهش كرد و فرمود : «كسى كه در خلوت ، مرتكب گناه مى شود ، خداوند به او اعتنا نمى كند . به آن زن ، چه گفتى ؟» .
چهره ام را از روى شرم پوشاندم و توبه كردم . امام باقر عليه السلام فرمود : «ديگر تكرار نكن» .
۴۱۰.تفسير العيّاشىـ به نقل از يعقوب بن شعيب ـ :به ايشان (امام صادق عليه السلام ) گفتم : اين سخن خداوند به چه معناست : «آيا مردم را به نيكى فرمان مى دهيد و خودتان را فراموش مى كنيد ؟ !» ؟ امام عليه السلام ، دستش را بر گلويش گذاشت و فرمود : «به سان كسى كه خود را گردن بزند» .
۴۱۱.امام صادق عليه السلام :هر گاه عالم به علمش عمل نكند ، موعظه اش از دل ها محو مى شود ، همان گونه كه باران از روى سنگ صاف مى گذرد .
۴۱۲.امام صادق عليه السلام :گاه به شخصى بر مى خورى كه يك «لام» و «واو» را نمى اندازد . سخنورى است زبان آور ؛ امّا دلش از شب ديجور ، تاريك تر است ، و [در مقابل] به شخصى بر مى خورى كه نمى تواند با زبانش آنچه را در دلش هست ، بازگو كند ؛ امّا دلش به سان روشنايى چراغ ، روشنايى دارد .
۴۱۳.امام صادق عليه السلام :هر گاه ديدى كه حق ، مُرده و اهلش از بين رفته اند ... و ديدى كه بالاى مَنابر به پرهيزگارى فرمان مى دهند ، امّا گوينده بِدانچه فرمان مى دهد ، عمل نمى كند ... ، آن هنگام ، هشيار باش و از خداوند عز و جل نجات بطلب .
۴۱۴.مصباح الشريعةـ در حديثى كه به امام صادق عليه السلام نسبت داده شده است ـ :مَثَل موعظه كننده و شنونده موعظه ، به سان بيدار و خواب است . هر كس از خواب غفلت و مخالفت ها و نافرمانى ها بيدار شود ، شايسته است كه ديگرى را از آن خواب ، بيدار كند ؛ امّا آن كه در پرتگاه هاى مرزشكنى سير مى كند و با دوست داشتن سُمعه ، ريا ، شهرت و ظاهرسازى ميان مردم ، در دشت هاى انحراف و ترك حيا غوطه ور است و خود را به زيور صالحان آراسته است و با گفتارش ، آبادى درونْ مايه اش را به رخ مى كشد ، امّا در حقيقت ، عارى از آنهاست ، وحشت ستايشْ دوستى ، او را در خود فرو برده و تاريكىِ آز ، بر او پرده افكنده است . وه كه هواى نفس ، چه قدر او را در فتنه فرو افكنده و چه قدر مردم را با سخنانش گم راه كرده است !
