۳۹۲.امام على عليه السلام :من خود را از اين ، پيراسته ساختم كه مردم را از كارى نهى كنم كه خود از آن اجتناب نمى كنم ، يا آنان را به كارى فرمان دهم كه خود ، در عمل به آن ، بر ايشان پيشى نمى گيرم ، يا از آنان به خاطر كارى كه مورد رضايت پروردگارم نيست ، راضى باشم .

۳۹۳.امام على عليه السلام :از جمله كسانى مباش كه ... در اندرز دادن ، فراوان مى كوشند ؛ امّا خود بِدان پند نمى گيرند . او كسى است كه در گفتار ، دراز سخن ، امّا در عمل ، كوتاه دست است . در آنچه فانى مى شود ، به رقابت مى پردازد ؛ امّا در آنچه ماندگار است ، مسامحه مى كند . سود را خسارت و خسارت را سود مى انگارد .

۳۹۴.امام على عليه السلام :از كسى در شگفتم كه عيب هاى مردم را به زشتى ياد مى كند ؛ امّا نفْس او به عيب بيشترى دچار است و او خود نمى بيند !

۳۹۵.امام على عليه السلام :احمق ترينِ مردم ، كسى است كه رذيلت اخلاقى را در ديگرى زشت مى شمارد ؛ امّا خود بر آن رذيلت ، پايدار است .

۳۹۶.امام على عليه السلام :آن كه عيب هاى مردم را زشت شمارد ، امّا خود بِدانها رضا دهد ، احمق است .

۳۹۷.امام على عليه السلام :آن كه در عيب هاى مردم در نِگَرد و آنها را زشت شمرد ، امّا همانها را براى خود بپسندد ، او همان احمق است .

۳۹۸.امام على عليه السلام :براى انسان ، زشت است كه كارهاى نارواى مردم را زشت شمارد و آنان را از رذيلت ها و بدى ها نهى كند ؛ امّا وقتى با خود خلوت كرد ، مرتكب آنها شود و از انجام دادن آنها خوددارى نورزد .

۳۹۹.امام على عليه السلام :در گم راهى شخص ، همين بس كه مردم را بِدانچه خود به آن عمل نمى كند ، فرمان دهد و از آنچه خود از آن اجتناب نمى كند ، نهى نمايد .

۳۹۲.الإمام عليّ عليه السلام :إنّي لَأَرفَعُ نَفسي أن أنهَى النّاسَ عَمّا لَستُ أنتَهي عَنهُ ، أو آمُرَهُم بِما لا أسبِقُهُم إلَيهِ بِعَمَلي ، أو أرضى مِنهُم بِما لا يُرضي رَبّي . ^۱

۳۹۳.عنه عليه السلام :لا تَكُن مِمَّن . . . يُبالِغُ فِي المَوعِظَةِ ولا يَتَّعِظُ ، فَهُوَ بِالقَولِ مُدِلٌّ ، ومِنَ العَمَلِ مُقِلٌّ ، يُنافِسُ فيما يَفنى ، ويُسامِحُ فيما يَبقى ، يَرَى الغُنمَ مَغرَما ، وَالغُرمَ مَغنَما . ^۲

۳۹۴.عنه عليه السلام :عَجِبتُ لِمَن يُنكِرُ عُيوبَ النّاسِ ونَفسُهُ أكثَرُ شَيءٍ مَعابا ولا يُبصِرُها ! ^۳

۳۹۵.عنه عليه السلام :أحمَقُ النّاسِ مَن أنكَرَ عَلى غَيرِهِ رَذيلَةً وهُوَ مُقيمٌ عَلَيها . ^۴

۳۹۶.عنه عليه السلام :مَن أنكَرَ عُيوبَ النّاسِ ورَضِيَها لِنَفسِهِ فَذلِكَ الأَحمَقُ . ^۵

۳۹۷.عنه عليه السلام :مَن نَظَرَ في عُيوبِ النّاسِ فَأَنكَرَها ثُمَّ رَضِيَها لِنَفسِهِ فَذلِكَ الأَحمَقُ بِعَينِهِ . ^۶

۳۹۸.عنه عليه السلام :يَقبُحُ عَلَى الرَّجُلِ أن يُنكِرَ عَلَى النّاسِ مُنكَراتٍ ، ويَنهاهُم عَن رَذائِلَ وسَيِّئاتٍ ، وإذا خَلا بِنَفسِهِ ارتَكَبَها ، ولا يَستَنكِفُ مِن فِعلِها . ^۷

۳۹۹.عنه عليه السلام :كَفى بِالمَرءِ غَوايَةً أن يَأمُرَ النّاسَ بِما لا يَأتَمِرُ بِهِ ، ويَنهاهُم عَمّا لا يَنتَهي عَنهُ . ^۸