فصل نهم : احكام بيعت
۹ / ۱
وجوب بيعت با پيشواى عادل بر افراد مكلّف
قرآن
«كسانى كه با تو بيعت مى كنند ، در حقيقت ، با خدا بيعت مى كنند . دست خدا، بالاى دست هاى آنهاست. پس هر كه [بيعت ]شكند ، در واقع ، به زيان خود مى شكند ، و هر كه به آنچه با خدا عهد كرده است، وفا كند، به زودى، خدا مزدى بزرگ به او مى دهد . بر جاى ماندگان از باديه نشينان عرب [كه در حديبيّه با تو در جنگ شركت نكردند]، به زودى به تو خواهند گفت : اموال ما و كسانمان، ما را از جنگ باز داشتند . پس براى ما آمرزش بخواه . آنان چيزى را كه در دل هايشان نيست، بر زبان خويش مى رانند . بگو : اگر خدا بخواهد به شما زيانى يا سودى برساند، چه كسى در برابر او براى شما اختيار چيزى را دارد ؟ بلكه اين خداست كه به آنچه مى كنيد، همواره آگاه است» .
«و هر گاه با خدا پيمان بستيد، به پيمان خدا وفا كنيد و سوگندها[ى خود] را پس از استوار كردن آنها مشكنيد، در حالى كه خدا را بر خود ضامن [و گواه] قرار داده ايد ؛ زيرا خدا آنچه را انجام مى دهيد، مى داند . و مانند آن زنى كه رشته خود را پس از محكم بافتن، پنبه مى كرد، مباشيد كه سوگندهاى خود را ميان خويش، وسيله تقلّب سازيد، [به خيال اين] كه گروهى از گروه ديگر [در داشتن امكانات ]افزون ترند . جز اين نيست كه خدا شما را بدين وسيله مى آزمايد و روز قيامت در آنچه اختلاف مى كرديد، قطعاً براى شما توضيح خواهد داد . و اگر خدا مى خواست، قطعاً شما را امّتى واحد قرار مى داد ؛ ولى هر كه را بخواهد، بى راه و هر كه را بخواهد، هدايت مى كند و از آنچه انجام مى داديد، حتماً سؤال خواهيد شد . و زنهار ! سوگندهاى خود را وسيله تقلّب ميان خود قرار ندهيد ، تا گامى، پس از استوارى اش بلغزد ، و شما به [سزاى] آن كه [مردم را] از راه خدا باز داشته ايد، دچار شكنجه شويد و برايتان عذابى بزرگ باشد» .
