۱۶.امام صادق عليه السلام :خداوند عز و جل مردم را بر فطرتى كه در نهادشان سرشت (توحيد) ، آفريد . نه ايمان به شريعتى را مى شناختند و نه كفر و انكارى را . سپس خداوند ، پيامبران را به عنوان حجّت خود بر مردمان ، به سوى ايشان فرستاد تا آنها را به ايمان به خدا ، فرا خوانند . پس خدا ، برخى از ايشان را هدايت كرد و برخى شان را هدايت نكرد .
۱۷.امام صادق عليه السلامـ به زنديقى كه از ايشان پرسيد : پيامبران و فرستادگان خداوند را از چه راهى اثبات مى كنى؟ ـ :چون ثابت كرديم كه براى ما ، آفريننده و سازنده اى است كه از ما و از همه آنچه آفريده ، برتر است و آن سازنده ، فرزانه و والاست ، به طورى كه ممكن نيست آفريدگانش ، او را ببينند يا با او در تماس باشند و در نتيجه ، بتوانند با يكديگر ، ارتباط مستقيم و بى واسطه برقرار كنند و براى هم حجّت بياورند ، ثابت شد كه براى او در ميان آفريدگانش سفيرانى است كه سخنان او را براى آفريدگان و بندگانش بيان مى كنند و ايشان را به مصالح و منافعشان و به عوامل ماندگارى و نابودى شان ، ره نمون مى شوند .
بنا بر اين ، ثابت مى شود كه در ميان آفريدگانش ، كسانى هستند كه از جانب خداى فرزانه و دانا ، امر و نهى مى نمايند و سخنگوى او ـ كه بزرگ و عزّتمند است ـ هستند . اينان ، همان پيامبران صلى الله عليه و آله و برگزيدگان او از ميان آفريدگانش هستند ؛ حكيمانى كه به حكمت ، تربيت شده و به حكمت ، برانگيخته شده اند و با آن كه در خلقت و ساختمان بدنى ، مانند ديگر مردمان اند ، احوالشان به كلّى با آنان ، متفاوت است و از جانب خداى فرزانه دانا با حكمت ، تأييد شده اند . سپس ، آمدن فرستادگان و پيامبران در هر عصر و زمانى ، از طريق دلايل و براهينى كه آورده اند ، ثابت مى شود ، تا زمين خدا از حجّتْ خالى نباشد ؛ حجّتى كه با او علمى باشد كه بر راست بودن گفتارش و درستى عدالتش دلالت كند .
۱ / ۴
پايه دعوت به امامت
۱۸.امام على عليه السلامـ در خطبه غدير ـ :امروز ، روزى بس ارجمند است . در اين روز ،
گشايشْ حاصل شد ، و نوشته[ى الهى] ، بالا برده شد و حجّت ها[ ى خدا] ، آشكار شدند ... و روزِ برهان است .
