۷۵۷.امام صادق عليه السلام :پيامبر خدا صلى الله عليه و آله از آن هنگام كه خداوند عز و جل او را به پيامبرى برانگيخت تا آن هنگام كه او را به سوى خود بر گرفت ، براى فروتنى در پيشگاه خدا ، هرگز لميده چيزى نخورد و در هيچ مجلسى، دو زانوى خود را در برابر هم نشينش نشان نداد ، و هيچ گاه با مردى دست نداد كه دستش را از دست او بكشد، مگر آن كه آن مرد ، دست خود را [عقب] كشد و هرگز كار كسى را با بدى جبران نكرد . خداوند ـ تبارك و تعالى ـ به او فرموده است : «سخن بدِ آنان را به هرچه نيكوترت مى آيد ، پاسخ گوى» و او نيز چنين كرد و هرگز گدايى را پس نزد . اگر چيزى نزدش بود ، مى بخشيد و گرنه مى فرمود : «خدا بدو بدهد!» . پيامبر صلى الله عليه و آله هرگز به حساب خداوند عز و جلچيزى را نبخشيد ، مگر آنكه خداوند ، آن را اجازه داد و اگر بهشت را هم [به حساب خدا به كسى مى بخشيد] ، خداوند عز و جل آن را اجازه مى داد .
۷۵۸.السنن الكبرى ، بيهقىـ به نقل از زيد بن ثابت، وقتى به وى گفته شد : براى ما در باره بخشى از اخلاق پيامبر صلى الله عليه و آله سخن بگو ـ :من همسايه او بودم . هر گاه وحى نازل مى شد ، به دنبال من مى فرستاد و من نزد او مى آمدم و وحى را مى نگاشتم . هر گاه ياد دنيا در ميان بود ، او هم با ما ياد دنيا مى كرد و هر گاه ياد آخرت در ميان بود ، او هم با ما ياد آخرت مى كرد و هرگاه از خوراك ، سخن به ميان مى آورديم ، او هم با ما سخن از آن به ميان مى آورد . آيا مى خواهيد همه آنها را برايتان بگويم؟
۷۵۹.المغنى عن حمل الأسفارـ در باره آداب پيامبر خدا صلى الله عليه و آله ـ :نمى شد كه در حال نماز ، كسى نزد پيامبر صلى الله عليه و آله بنشيند ، مگر اين كه ايشان نمازش را كوتاه مى ساخت و به او روى مى كرد و مى فرمود : «آيا نيازى دارى؟» . وقتى از تأمين نياز او فارغ مى شد ، به نمازش باز مى گشت .
