۶۵۹.امام صادق عليه السلام :على عليه السلام آن قدر ركوع خود را ادامه مى داد كه عرقش روان مى شد، تا جايى كه در عرق خود ، گام مى نهاد .

۶۶۰.المناقب، ابن شهرآشوب :روايت شده است: هنگامى كه وقت نماز مى رسيد ، رنگ على عليه السلام دگرگون مى شد و به لرزه مى افتاد . به ايشان گفته شد : تو را چه مى شود؟
فرمود : «هنگام [ اداى ]امانتى رسيده است كه خداوند متعال ، آن را بر آسمان ها و زمين و كوه ها عرضه كرد و آنها از به دوش كشيدنش ابا ورزيدند و آدمى ، آن را به دوش كشيد و من با ناتوانى ام نمى دانم كه آيا مى توانم اين بار را به خوبى حمل كنم يا نه» .

۶۶۱.پيامبر خدا صلى الله عليه و آله :امّا دخترم فاطمه... آن گاه كه در محرابش در برابر خداوند جليل خود مى ايستد ، نور او براى فرشتگان آسمان، چنان پيدا بود كه درخشش اخترانْ براى زمينيان پيداست و خداوند ، به فرشتگانش مى فرمايد : اى فرشتگان من! به كنيزم فاطمه ، سَرور كنيزان من ، بنگريد كه چگونه در برابر من ايستاده ، شانه هايش از بيم من ، به لرزه افتاده و از صميم دل ، به عبادت من روى آورده است .

۶۶۲.عدّة الداعى :فاطمه عليهاالسلام در نماز ، از ترس خداى متعال ، نفس نفس مى زد .

۶۶۳.امام زين العابدين عليه السلام :حسن بن على بن ابى طالب عليه السلام در زمان خود، از همه عابدتر ، زاهدتر و بافضليت تر بود و هر گاه حج مى رفت ، پياده و چه بسا پابرهنه مى رفت و هر گاه مرگ و گور را به خاطر مى آورْد ، مى گريست و هر گاه رستاخيز و زنده شدن را از نظر مى گذراند ، اشك از ديده مى ريخت و هر گاه گذر از صراط را در انديشه مى آورد، گريان مى شد و هر گاه عرضه [اعمال] را به خداى متعال به ياد مى آورد ، فريادى مى كشيد كه از آن ، بيهوش مى شد و هر گاه به نماز بر مى خاست ، شانه هايش در برابر خداوند عز و جل ، به لرزه مى افتاد و هر گاه بهشت و دوزخ را به ياد مى آورْد ، چونان مارْ گزيده، بى تابى مى كرد و از خداوند متعال ، بهشت را طلب مى كرد و از آتش دوزخ به او پناه مى بُرد . او هر گاه عبارت : «اى كسانى كه ايمان آورده ايد!» را از قرآن مى خوانْد ، مى گفت : «لبّيك اللّهم لبّيك» و در هيچ حالى ديده نشد ، مگر آن كه خداوند سبحان را ذكر مى گفت .

۶۵۹.الإمام الصادق عليه السلام :كانَ عَلِيٌّ عليه السلام يَركَعُ فَيَسيلُ عَرَقُهُ حَتّى يَطَأَ في عَرَقِهِ مِن طولِ قِيامِهِ . ^۱

۶۶۰.المناقب لابن شهرآشوب :روي أنَّهُ كانَ عَلِيٌّ عليه السلام إذا حَضَرَهُ وَقتُ الصَّلاةِ تَلَوَّنَ وتَزَلزَلَ ، فَقيلَ لَهُ : ما لَكَ ؟ فَيَقولُ : جاءَ وَقتُ أمانَةٍ عَرَضَهَا اللّهُ تَعالى عَلَى السَّماواتِ وَالأَرضِ وَالجِبالِ فَـأَبَينَ أن يَحمِلنَها وحَمَلَهَا الإِنسانُ ، في ضَعفي ، فَلا أدري اُحسِنُ إذا ما حَمَلتُ أم لا . ^۲

۶۶۱.رسول اللّه صلى الله عليه و آله :أمَّا ابنَتي فاطِمَةُ ... مَتى قامَت في مِحرابِها بَينَ يَدَي رَبِّها جَلَّ جَلالُهُ ، زَهَرَ نورُها لِمَلائِكَةِ السَّماءِ كَما يَزهَرُ نورُ الكَواكِبِ لِأَهلِ الأَرضِ ، ويَقولُ اللّهُ عز و جللِمَلائِكَتِهِ : يا مَلائِكَتِي ، اُنظُروا إلى أمَتي فاطِمَةَ سَيِّدَةِ إمائي قائِمَةً بَينَ يَدَيَّ تَرتَعِدُ فَرائِصُها مِن خيفَتي ، وقَد أقبَلَت بِقَلبِها عَلى عِبادَتي . ^۳

۶۶۲.عدّة الدّاعي :كانَت فاطِمَةُ عليهاالسلام تَنهَجُ فِي الصَّلاةِ مِن خيفَةِ اللّهِ تَعالى . ^۴

۶۶۳.الإمام زين العابدين عليه السلام :إنَّ الحَسَنَ بنَ عَلِيِّ بنِ أبي طالِبٍ عليه السلام كانَ أعبَدَ النّاسِ في زَمانِهِ وأزهَدَهُم وأفضَلَهُم ، وكانَ إذا حَجَّ حَجَّ ماشِيا ، ورُبَّما مَشى حافِيا ، وكانَ إذا ذَكَرَ المَوتَ بَكى ، وإذا ذَكَرَ القَبرَ بَكى ، وإذا ذَكَرَ البَعثَ وَالنُّشورَ بَكى ، وإذا ذَكَرَ المَمَرَّ عَلَى الصِّراطِ بَكى ، وإذا ذَكَرَ العَرضَ عَلَى اللّهِ تَعالى ذِكرُهُ شَهَقَ شَهقَةً يُغشى عَلَيهِ مِنها ، وكانَ إذا قامَ في صَلاتِهِ تَرتَعِدُ فَرائِصُهُ بَينَ يَدَي رَبِّهِ عز و جل ، وكانَ إذا ذَكَرَ الجَنَّةَ وَالنّارَ اضطَرَبَ اضطِرابَ السَّليمِ ، وسَأَلَ اللّهَ تَعالى الجَنَّةَ وتَعَوَّذَ بِهِ مِنَ النّارِ . وكانَ عليه السلام لا يَقرَأُ مِن كِتابِ اللّهِ عز و جل : «يَاأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُواْ» إلّا قالَ : «لَبَّيكَ اللّهُمَّ لَبَّيكَ» ، ولَم يُرَ في شَيءٍ مِن أحوالِهِ إلّا ذاكِرا للّهِِ سُبحانَهُ . ^۵