۱۹۰.امام على عليه السلام :از منفورترين مردمان در نزد خداى متعال ، بنده اى است كه خداوند ، او را به خود وا گذاشته ، از راه راست به در رفته و بى راه نما حركت مى كند . اگر به كِشت دنيا فرا خوانده شود ، عمل مى كند و اگر به كِشت آخرت دعوت شود ، تنبلى مى ورزد! تو گويى آنچه براى آن عمل مى كند (كار دنيايى) ، بر او واجب است و آنچه در آن سستى و كوتاهى مى ورزد (كار آخرت) ، از او برداشته شده است.
۱۹۱.امام على عليه السلام :خدايتان رحمت كند! به سوى منزلگاه هايتان كه به آباد كردن آنها مأمور شده ايد ، بشتابيد ؛ منزلگاه هاى آبادى كه [هرگز] خراب نمى شوند و منزلگاه هاى ماندگارى كه [هيچ گاه] از بين نمى روند ؛ منزلگاه هايى كه [خداوند ،] شما را به سوى آنها فرا خوانده و به آنها تشويقتان كرده و پاداش خود را در آنها قرار داده است.
۱۹۲.امام على عليه السلام :شما به آباد كردن سراىِ ماندن ، نيازمندتريد تا به آباد كردن سراى رفتن .
۱۹۳.امام على عليه السلام :سزاوار است كه خردمند ، آخرت خويش را مقدّم بدارد و سراى اقامتش را آباد سازد.
۱۹۴.امام كاظم عليه السلامـ از اندرزهاى ايشان به هشام بن حَكَم ـ :اى هشام! خردمند ، به دنيا و اهل آن نگريست و دريافت كه دنيا جز با مشقّت ، به دست نمى آيد ، و به آخرت نگريست و دريافت كه آخرت [نيز] جز با مشقّت به كف نمى آيد . پس با اين مشقّت ، آن را كه ماندگارتر است ، طلب كرد.
اى هشام! خردمندان به دنيا زهد ورزيدند و به آخرت گراييدند ؛ زيرا دريافتند كه هم دنيا طالب و مطلوب است و هم آخرت ، طالب و مطلوب است . پس هر كه آخرت را بطلبد ، دنيا در طلب او بر مى آيد تا او روزىِ خويش را از دنيا به طور كامل دريافت كند ، و هر كه دنيا را بطلبد ، آخرت در طلب او بر مى آيد تا مرگ ، او را در رسد و دنيا و آخرتش را بر وى تباه سازد.
