۶۱۹۰.امام صادق عليه السلامـ در دعايش ـ: اى صاحب منّت! كه بر تو منّتى نيست . اى صاحب فضل! معبودى جز تو نيست . [اى ]پشتيبان پناهندگان و پناهگاه ترسندگان و پناه دهنده پناهجويان ! اگر من در اُمّ الكتاب (لوح محفوظ) ، نزد تو، بدبخت يا محرومم و يا روزى ام را بر من تنگ گرفته اى ، بدبختى و محروميّت و تنگى روزى ام را از اُمّ الكتاب ، محو كن و مرا نزد خود ، خوش بخت و موفّق به نيكى و داراى روزىِ فراوان ، مقرّر فرما ؛ چرا كه تو در كتاب نازل شده بر پيامبر فرستاده ات ـ كه درود تو بر او و خاندانش باد ـ فرمودى : «خدا آنچه را بخواهد ، محو يا اثبات مى كند، و اصل كتاب ، نزد اوست» .
۶۱۹۱.التوحيدـ به نقل از عبد اللّه بن سلام ـ: از پيامبر خدا پرسيدم و گفتم : مرا آگاه ساز كه آيا خداوند عز و جل بى دليل، مردمى را كيفر مى دهد؟
فرمود : «پناه بر خدا! [چنين نيست]» .
گفتم : پس فرزندان مشركان ، آيا در بهشت اند ، يا دوزخ ؟
فرمود : «خداوند ـ تبارك و تعالى ـ [ نسبت به مهربانى] به آنان سزاوارتر است . هر گاه روز رستاخيز شد و خداوند عز و جلمردمان را براى داورى گرد آورد ، فرزندان مشركان را مى آورد و به آنان مى فرمايد : بندگان و كنيزان من! پروردگار شما كيست؟ و آيين و اعمال شما چيست؟
مى گويند : خدايا! پروردگار ما! تو ما را آفريدى و ما چيزى را نيافريده ايم ، و تو ما را ميراندى و ما چيزى را نميرانده ايم ، و براى ما زبانى كه بِدان سخن بگوييم و گوشى كه بِدان بشنويم و كتابى كه آن را قرائت كنيم و فرستاده اى كه از او پيروى نماييم ، قرار ندادى و البتّه ما، جز آنچه تو به ما آموخته اى ، دانشى نداريم .
خداوند عز و جل به آنان مى فرمايد : بندگان و كنيزان من! آيا اگر شما را به كارى فرمان دهم ، آن را انجام مى دهيد؟
مى گويند : گوش به فرمان توييم ، اى پروردگار ما!
آن گاه خداوند عز و جل به آتشى كه به آن ، فَلَق گفته مى شود و سخت ترين كيفر در جهنّم است ، فرمان مى دهد و آن از جايگاه خود به صورت سياه و تاريك همراه با غل ها و زنجيرها بيرون مى آيد . خداوند عز و جل به آن دستور مى دهد كه در چهره مردمان ، دمى بدمد . آن هم مى دمد و از شدّت دم آن ، آسمان ، پاره مى گردد و ستارگان ، ناپديد مى شوند و درياها منجمد و كوه ها محو و ديدگان ، كور مى گردند و زنان باردار [ اگر اين صحنه را مشاهده كنند، از شدّت ترس] ، وضع حمل مى نمايند و نوزادان از ترس آن در روز رستاخيز ، پير مى گردند . سپس خداوند ـ تبارك و تعالى ـ كودكان مشركان را فرمان مى دهد كه خودشان را در اين آتش بيفكنند . هر كه در دانش خداوند عز و جلپيشينه نيك بختى داشته باشد ، خود را در آن مى افكند ؛ ولى آن آتش براى او سرد و سلامت مى شود ، همچنان كه براى ابراهيم عليه السلام شد ، و هر كه در دانش خداوند عز و جلپيشينه تيره بختى داشته باشد ، خوددارى مى كند و خود را در آن آتش نمى افكند . آن گاه خداوند ـ تبارك و تعالى ـ به آتش فرمان مى دهد و آتش ، او را به خاطر اين كه فرمان خدا را ترك كرده و از وارد شدن در آن خوددارى نموده است ، مى بلعد . پس به دنبال پدرانش ، در جهنّم خواهد بود و اين ، [معناى ]سخن خداوند عز و جلاست كه : «آن گاه بعضى از آنان تيره بخت اند و [ برخى ] نيك بخت : كسانى كه تيره بخت شده اند، در آتش، فرياد و ناله اى دارند [و] تا آسمان ها و زمين برجايند ، در آن ، ماندگار خواهند بود، مگر آن كه پروردگارت چيزى [ديگر] بخواهد، كه پروردگار تو ، همان مى كند كه بخواهد. و كسانى كه نيك بخت شده اند، تا آسمان ها و زمين برجايند ، در بهشت ، جاودان خواهند بود ، مگر آن كه پروردگارت چيزى [ديگر ]بخواهد ، كه [اين ، ] بخششى است كه بريدنى نيست» » .
