۶۱۸۰.امام باقر عليه السلام :وقتى خداوند ـ تبارك و تعالى ـ مردم را از گِل آفريد ، مانند تير قرعه ^۱ آن ها را انداخت . آن گاه مسلمان را بيرون آورد و او را خوش بخت قرار داد ، و كافر را بدبخت قرار داد .

۶۱۸۱.امام صادق عليه السلام :خداوند ، پيش از آن كه بندگانش را بيافريند ، خوش بختى و بدبختى را آفريد . خداوند ، هر كه را خوش بخت آفريده ، هرگز دشمنش نمى دارد و اگر او كار بدى انجام دهد ، كارش را دشمن مى دارد ، نه خودش را . و چنانچه [بنده اش] بدبخت باشد ، هرگز او را دوست نمى دارد و اگر او كار خوبى انجام دهد ، كارش را دوست مى دارد ؛ ولى خودش را به خاطر سرانجامش دشمن مى دارد . پس هر گاه خداوند عز و جلچيزى را دوست بدارد ، هرگز دشمنش نمى دارد و هر گاه چيزى را دشمن بدارد ، هرگز دوستش نمى دارد . ^۲

۶۱۸۲.امام صادق عليه السلام :[گاهى] خوش بخت را در طريق بدبختان مى برند . به گونه اى كه مردم مى گويند : «او چه قدر شبيه آنان و بلكه از خود آنان است!» و سپس خوش بختى ، او را در مى يابد ، و گاهى بدبخت را در راه خوش بختان مى برند ، به گونه اى كه مردم مى گويند : «او چه قدر شبيه آنان و بلكه از خود آنان است!» و سپس بدبختى ، او را در مى يابد . همانا خداوند ، براى هر كه خوش بختى تقدير كند ، هر چند از عمر دنيا جز به اندازه فاصله دو دوشيدنِ شتر باقى نمانده باشد، خوش بختى را فرجام او قرار خواهد داد .

۶۱۸۰.الإمام الباقر عليه السلام :إنَّ اللّهَ ـ تَبارَكَ وتَعالى ـ لَمّا خَلَقَ الخَلقَ مِن طينٍ أفاضَ بِها كَإِفاضَةِ القِداحِ ^۱ ، فَأَخرَجَ المُسلِمَ فَجَعَلَهُ سَعيدا ، وجَعَلَ الكافِرَ شَقِيّا . ^۲

۶۱۸۱.الإمام الصادق عليه السلام :إنَّ اللّهَ خَلَقَ السَّعادَةَ وَالشَّقاءَ قَبلَ أن يَخلُقَ خَلقهُ ، فَمَن خَلَقَهُ اللّهُ سَعيدا لَم يُبغِضهُ أبَدا ، وإن عَمِلَ شَرّا أبغَضَ عَمَلَهُ ولَم يُبغِضهُ ، وإن كانَ شَقِيّا لَم يُحِبَّهُ أبَدا ، وإن عَمِلَ صالِحا أحَبَّ عَمَلَهُ وأبغَضَهُ لِما يَصيرُ إلَيهِ ، فَإِذا أحَبَّ اللّهُ شَيئا لَم يُبغِضهُ أبَدا ، وإذا أبغَضَ شَيئا لَم يُحِبَّهُ أبَدا ^۳ . ^۴

۶۱۸۲.عنه عليه السلام :يُسلَكُ بِالسَّعيدِ في طَريقِ الأَشقِياءِ حَتّى يَقولَ النّاسُ : ما أشبَهَهُ بِهِم ، بَل هُوَ مِنهُم ثُمَّ يَتَدارَكُهُ السَّعادَةُ ، وقَد يُسلَكُ بِالشَّقِيِّ طَريقَ السُّعَداءِ حَتّى يَقولَ النّاسُ : ما أشبَهَهُ بِهِم بَل هُوَ مِنهُم ثُمَّ يَتَدارَكُهُ الشَّقاءُ ، إنَّ مَن كَتَبَهُ اللّهُ سَعيدا وإن لَم يَبقَ مِنَ الدُّنيا إلّا فُواقَ ^۵ ناقَةٍ خَتَمَ لَهُ بِالسَّعادَةِ . ^۶