۶۴۲۰.امام صادق عليه السلام :بر مؤمن ، چهل شب نمى گذرد ، مگر اين كه يك حادثه براى او رخ مى دهد كه بِدان متذكّر مى شود .

۶۴۲۱.امام صادق عليه السلامـ به مُفَضَّل بن عمر ـ: ... سپس اين آفت ها كه ياد كرديم (از قبيل وبا و [هجوم ]ملخ و همانند اينها) ، چگونه است كه دوام ندارند ...؟!
گاهى با اين آفت هاى ناچيز ، آزار مى رسد تا مردم ، تربيت شوند و مقاوم گردند . سپس اين آفت ها باقى نمى مانند ؛ بلكه هنگام نوميدى، ابتلا به آنها نيز از آنان برداشته مى شود تا معلوم گردد كه گرفتارى به آفات، براى آنان پند و برداشته شدن آنها از آنان ، مهربانى بوده است... .
پس هر گاه سختى ها دامنش را گرفتند و دردِ آنها را چشيد، پند مى گيرد و نسبت به بسيارى از چيزهايى كه نمى دانست و غفلت داشت ، آگاه مى گردد و به سوى بسيارى از چيزهايى كه بر او واجب بوده اند ، باز مى گردد... . هر چند اين آفت ها ، هم به نيكوكاران و هم به بدكاران مى رسند ، ولى خداوند ، آنها را براى هر دو گروه ، خوب قرار داده است . براى نيكوكاران ، خوب است ؛ چون هر چه آفت به آنان مى رسد، آنان را نسبت به نعمت هاى پروردگارشان كه در گذشته داشته اند ، متذكّر مى كند و به سپاس گزارى و شكيبايى بر مى انگيزد ، و براى بدكاران، خوب است؛ چون وقتى چنين آفتى به آنان برسد، شرارتشان را مى شكند و از گناهان و زشتى ها بازشان مى دارد.
همچنين [خداوند] به سلامت رستن از آفت ها را براى هر دو گروه، خوب قرار داده است. براى نيكوكاران، خوب است؛ چون به نيكى و به سامان بودن خود، غبطه مى خورند و تمايل و آگاهى شان آنان به آن (نيكى و به سامانى) بيشتر مى گردد ، و براى بدكاران، خوب است؛ چون مهربانى و احسان پروردگارشان را در دادن سلامت به آنان ، بدون آن كه شايسته اش باشند ، در مى يابند و همين ، آنان را به مهربانى با مردم و گذشت از بدى ديگران به آنان، تشويق مى نمايد .

۶۴۲۰.عنه عليه السلام :المُؤمِنُ لا يَمضي عَلَيهِ أربَعونَ لَيلَةً ، إلّا عَرَضَ لَهُ أمرٌ يَحزُنُهُ ، يُذَكَّرُ بِهِ . ^۱

۶۴۲۱.عنه عليه السلامـ للمُفَضَّلِ بنِ عُمَرَ ـ: ... ثُمَّ هذِهِ الآفاتُ الَّتي ذَكَرناها ـ مِنَ الوَباءِ وَالجَرادِ وما أشبَهَ ذلِكَ ـ ما بالُها لا تَدومُ ... ويُلذَعُ ^۲ أحيانا بِهذِهِ الآفاتِ اليَسيرَةِ لِتَأديبِ النّاسِ وتَقويمِهِم ، ثُمَّ لا تَدومُ هذِهِ الآفاتُ ، بَل تَكشِفُ عَنهُم عِندَ القُنوطِ مِنهُم ، فَتَكونُ وُقوعُها بِهِم مَوعِظَةً وكَشفُها عَنهُم رَحمَةً ... .
فَإِذا عَضَّتهُ المَكارِهُ ووَجَدَ مَضَضَهَا اتَّعَظَ وأبصَرَ كَثيرا مِمّا كانَ جَهِلَهُ وغَفَلَ عَنهُ ، ورَجَعَ إلى كَثيرٍ مِمّا كانَ يَجِبُ عَلَيهِ ... إنَّ هذِهِ الآفاتِ وإن كانَت تَنالُ الصّالِحَ وَالطّالِحَ جَميعاً ، فَإِنَّ اللّهَ جَعَلَ ذلِكَ صَلاحا لِلصِّنفَينِ كِلَيهِما : أمَّا الصّالِحونَ فَإِنَّ الَّذي يُصيبُهُم مِن هذا يَرُدُّهُم ^۳ نِعَمَ رَبِّهِم عِندَهُم في سالِفِ أيّامِهِم فَيَحدوهُم ذلِكَ عَلَى الشُّكرِ وَالصَّبرِ ، وأمَّا الطّالِحونَ فَإِنَّ مِثلَ هذا إذا نالَهُم كَسَرَ شِرَّتَهُم ورَدَعَهُم عَنِ المَعاصي وَالفَواحِشِ ، وكَذلِكَ يَجعَلُ لِمَن سَلِمَ مِنهُم مِنَ الصِّنفَينِ صَلاحا في ذلِكَ ، أمَّا الأَبرارُ فَإِنَّهُم يَغتَبِطونَ بِماهُم عَلَيهِ مِنَ البِرِّ وَالصَّلاحِ ويَزدادونَ فيهِ رَغبَةً وبَصيرَةً ، وأمَّا الفُجّارُ فَإِنَّهُم يَعرِفونَ رَأفَةَ ^۴ رَبِّهِم وتَطَوُّلَهُ عَلَيهِم بِالسَّلامَةِ مِن غَيرِ استِحقاقِهِم ، فَيَحُضُّهُم ذلِكَ عَلَى الرَّأفَةِ بِالنّاسِ وَالصَّفحِ عَمَّن أساءَ إلَيهِم . ^۵