پيش‏گفتار

جوانى، بهترين فرصت زندگى براى خودسازى و سازندگى است و جوانان، ارزنده‏ترين ذخاير و سرمايه‏هاى جوامع انسانى هستند. از اين رو، رشد و بالندگى هر كشور، در گرو آموزش و پرورش نيروى جوان آن است و موضوع جوانان در تاريخ بشر، همواره مورد توجّه رهبران فرهنگى، دينى و سياسى جهان بوده است.

در جهان امروز، كه عصر انفجار اطّلاعات است، از يك سو، دسترسى جوانان به انواع آگاهى‏ها، زمينه رشد دانش و پيشرفت فنّاورى را فراهم كرده است و از سوى ديگر، سوداگران بين‏المللى و سودجويان سياسى و اقتصادى، بيش از دوران‏هاى گذشته از جوانان، سوء استفاده مى‏كنند. بدين لحاظ، پرداختن به مسائل جوانان در جهان امروز، بيش از گذشته حائز اهمّيت است و در ايران، به دليل اين كه نزديك نيمى از جمعيت آن جوان‏اند،^۱ مسئله جوانان، اهمّيت

دوچندان دارد.

علاوه بر اين، آنچه بر اهمّيت پرداختن به مسائل جوانان ايرانى مى‏افزايد، نقش آنان در پيروزى انقلاب اسلامى است كه موجب شده است جريان‏هاى سياسى و فرهنگى مخالف، به منظور پيشگيرى از انتقال فرهنگ انقلاب اسلامى به نقاط ديگر جهان، براى ايجاد انحراف اخلاقى و سياسى در جوانان ايرانى برنامه‏ريزى كنند.

پژوهش‏هاى اسلامى درباره جوانان

پژوهشگران اسلامى، از ديرباز به مسائل جوانان پرداخته‏اند. براى نمونه مى‏توان به كتابى به نام فضل الشُبّان و تقدّمهم على كثير من ذوى الأسنان (برترى جوانان و تقدّم آنان بر بسيارى از سالخوردگان)^۱ اشاره كرد كه در سده‏هاى سوم و چهارم هجرى تأليف شده است. مانند اين نوشتار، در ميان آثار اسلامى، كم نيست و بخصوص در نيم قرن اخير، دانشمندان مسلمان به موازات ديگر پژوهشگران، نوشته‏هاى مفيد و سازنده‏اى را درباره نسل جوان ارائه نموده‏اند، هرچند با عنايت به نيازهاى اين نسل در عصر حاضر، آنچه ارائه شده است، تا نقطه مطلوب، فاصله دارد.