پيش گفتار

اسلام، دينى است كه فلسفه وجودى خود را به كمال رساندن انسان و بر پا كردن جامعه آرمانى اعلام مى‏كند، و عشق و مهرورزى را مناسب‏ترين وسيله رسيدن به آن هدف والا مى‏خواند، تا جايى كه آيين خود را چيزى جز محبّت نمى‏داند و اين پرسش را از زبان امام باقر عليه‏السلام مطرح مى‏كند كه:

هَلِ الدّينُ إلاَّ الحُبُّ؟^۱

آيا دين، جز محبّت است؟

خدايى كه قرآن به مردم معرّفى مى‏كند، خدايى است مهربان و دوستدار مردم و خواستار افزايش مهربانى و محبّت انسان‏ها به يكديگر.

خطر دشمنى و عداوت

نقطه مقابل دوستى و محبّت، دشمنى و عداوت است؛ پديده‏اى ناميمون و خطرناك كه مى‏تواند همه پيروزى‏ها را به شكست، مبدّل سازد و جامعه را تا مرز انحطاط و سقوط به پيش برد. بر اين اساس است كه اسلام، عداوت را ضدّ دين^۲ معرّفى كرده است.

آيين مهرورزى

اسلام، براى برخوردار شدن جامعه از آثار سازنده محبّت و در امان ماندن از آفت‏هاى عداوت، توصيه‏ها و مقرّرات دقيق و كارآمدى وضع كرده است. همچنين هر چه را كه موجب دوستىِ مردم با يكديگر مى‏شود، تأييد نموده و آن چه را مايه بغض و عداوت نسبت به ديگران گردد، ممنوع خوانده است.

براى ارائه نظام‏مند اين آموزه‏هاى حياتبخش، در سال ۱۳۷۹، با همكارى پژوهشگران پژوهشكده علوم و معارف حديث، كتابى با عنوان دوستى در قرآن و حديث، تأليف و منتشر گرديد. اكنون با هدف هر چه عمومى‏تر كردن اين معارف بلند، چكيده بخش نخست آن كتاب، پس از بازبينى‏هاى لازم به صورت كتاب همراه در اختيار علاقه‏مندان قرار مى‏گيرد. اين كار توسّط فاضل ارجمند، جناب آقاى مرتضى خوش‏نصيب صورت پذيرفت تا كتاب حاضر با نام آيين مهرورزى آماده انتشار گردد. از زحمات ايشان و نيز از تمامى همكارانى كه در شكل‏گيرى و سامان‏بخشى اصل كتاب مرا يارى داده‏اند، بويژه حجج اسلام آقايان محمّد تقديرى و سيّد حسن اسلامى سپاس‏گزارى مى‏كنم. از خداوند متعال، براى آنان، پاداشى در خور فضلش مسئلت دارم.

محمّد محمّدى رى‏شهرى

۱۵ / ۱ / ۱۳۹۴